Edwardiański Londyn

Krzyki, odgłosy bijatyki i tłuczonego szkła... Trzecia w nocy. Na ulicach tłumy ludzi. Mordercy, złodzieje, dziwki. Nawet małe dzieci - kieszonkowcy, których nie ma kto położyć do łóżka. Jeśli w ogóle znalazłoby się jakieś łóżko...
Tak właśnie wygląda codzienność mieszkańców dzielnicy Whitechapel.

Dom dziecka prowadzony przez siostry zakonne powstał w celu opieki i wychowania ubogich, małych dzieci, pozbawionych opieki matek. Jego głównym źródłem utrzymania są datki od ofiarodawców.

Miejsce oferuje strawę i nocleg znacznie mniej zamożnym przybyszom, których nie stać na nocleg w londyńskich hotelach. Warunki nie są najlepsze, ale to ma lekki portfel nie narzeka na brak wygód. Wieczorami oberża pęka w szwach od tych, którzy za małe pieniądze zalewają robaka tanimi alkoholami.

Paskudne miejsce, w równie paskudnym zaułku, swoim wyglądem raczej odpychające, niż przyciągające klientelę. A jednak każdego wieczoru niemal pęka w szwach. Może to za sprawą taniego i średniego w smaku piwa, oraz innych (równie średnich) trunków.

Ostoja prawa i porządku w East Endzie. Główna kwatera Dywizji H londyńskiej policji, znajdująca się przy Leman Street.